Dit project gaat over non-places, in het speciaal doorreisplekken. Deze plekken zijn nooit de plaats van bestemming, je hebt ze alleen nodig om tot je bestemming te komen. Sterre ontdekte tijdens haar onderzoek een paradox die de kern werd van dit project: het feit dat dit soort plekken een gevoel van thuiskomen lijken op te roepen, ook al zijn het typerend onpersoonlijke, vervreemdende plekken. Hoe kan het dat mensen een gevoel van thuiskomen ervaren op zulke plaatsen?

Sterre ontdekte dat het gevoel van thuiskomen voort komt uit de visuele uniformiteit die deze plekken bindt. Het maakt niet uit waar je reist: vliegvelden, trein- of metrostations zien er wereldwijd hetzelfde uit. Het onderzoek resulteerde in een drie meter lange panoramatekening van een nooit eindigende non-place, gebaseerd op bestaande non-places van overal over de wereld. Sterre wil met haar werk het gevoel van vervreemding overbrengen aan de kijker wat typerend is voor deze plekken, maar ook een gevoel van herkenning, en van thuiskomen.